EinSof heeft geen wil in menselijke zin: geen verlangen, geen plan, geen doel. Maar het bezit wel een oneindige  scheppingskracht, een stroming van levend licht die geen richting behoeft om betekenisvol te zijn.
In de taal van de moderne fysica: deze oorsprong is niet berekenbaar, maar wel bepalend; niet voorspelbaar, maar  onmiskenbaar aanwezig. Zoals de Sefirot slechts kanalen zijn voor het Licht, zonder het ooit volledig te kunnen bevatten,  zo zijn theorieën over quantumzwaartekracht slechts pogingen om een orde te vatten die dieper ligt dan orde zelf.
We kunnen aspecten ervan in formules vangen, net als glimpjes van het goddelijke in de Sefirot. Maar het wezen zelf blijft  ongrijpbaar. En juist daarin schuilt de paradox: dat wat we niet kunnen kennen, is misschien het enige dat werkelijk is. 

De wetenschappers trekken een scherpe conclusie: als de werkelijkheid fundamenteel onberekenbare elementen bevat,  kan ze niet gesimuleerd worden. Geen supercomputer, geen hogere beschaving, geen artificiële intelligentie kan de  totaliteit ervan reproduceren. 
​
Dit roept een ander kabbalistisch beeld op: de werkelijkheid is gegrond in een echte oorsprong – geen droom, geen  schaduw, geen illusie. De wereld is niet minder dan ze lijkt; ze is meer dan we kunnen vatten. Wat deze wetenschappers  met formules, theorema’s en logica proberen uit te drukken, is wellicht hetzelfde wat  kabbalisten eeuwen geleden intuïtief  aanvoelden: er bestaat een laag van waarheid die zich alleen opent als we de grenzen van het  kenbare eerbiedigen. 

De grens van taal, denken en berekening – niet om op te geven, maar om met open handen te ontvangen. 
Misschien is dat de plek waar wetenschap en mystiek samenkomen: daar waar het weten stilvalt, en het licht van een  oneindige Bron  even voelbaar wordt in het niet-weten. 

J. 
​
*Bron: Mir Faizal et al., Consequences of Undecidability in Physics on the Theory of Everything, Journal of Holography Applications in Physics, Volume 5, Issue 2, 2025, pp. 10–21. Open-access via: https://jhap.du.ac.ir/article_488.html 

Tijdens een recente open les begon ik met een simpele vraag aan de deelnemers: “Heb je het gevoel dat alles in de wereld  in een soort versnelling is gekomen?” De reacties waren verrassend eensgezind: ja, velen ervaren dat tijd steeds  sneller lijkt te gaan. Voor je het weet is de week alweer voorbij, alsof dagen door je vingers glippen zonder grip.  

​​Er zijn uiteraard veel verklaringen mogelijk voor dit fenomeen*. Een belangrijke ligt in de enorme hoeveelheid informatie die  we vandaag de dag verwerken. Waar nieuws vroeger vooral via de krant, radio of televisie tot ons kwam, is informatie nu  beschikbaar via talloze digitale kanalen. Iedereen die iets te zeggen heeft – of denkt te moeten zeggen – kan het direct  delen. Het resultaat is een constante, razendsnelle doorstroom van beelden, berichten, updates en nieuws uit alle hoeken  van de wereld. Iets wat in een verre tijdzone gebeurt, is binnen enkele seconden wereldwijd bekend. De vraag die hierbij  rijst is: hoe kan een mens met zoveel informatie omgaan? Is er een grens aan wat wij kunnen ontvangen en verwerken? 

​Maar buiten het wonderbaarlijke en legendarische aspect, biedt Kefitsat Haderech ook een metafoor voor iets diepers: een  verandering in bewustzijn. In de Kabbala wordt namelijk gesteld dat wie de hogere, spirituele werelden wil waarnemen –  werelden die niet onderworpen zijn aan fysieke wetten van tijd en ruimte – een andere waarnemingsmethode moet  ontwikkelen. In plaats van tijd te zien als lineaire opeenvolging van seconden, minuten en uren, stelt de Kabbala een  bewustzijn voor dat gericht is op oorzaak en gevolg – ofwel: op processen. 
Als tijdsperceptie plaatsmaakt voor procesperceptie, kunnen we zeggen dat tijdseenheden veranderen in stappen of  schakels van ontwikkeling. Niet: “hoeveel tijd kost iets?”, maar: “welke fase bevindt zich tussen oorzaak en gevolg?” 
Wanneer ik terugdenk aan mijn eigen ervaring voor een les – de manier waarop één minuut zich uitrekt in intensiteit en  activiteit – kan ik me afvragen: was dat een vorm van Kefitsat Haderech? Niet in fysieke zin, maar in het besef dat mijn  bewustzijn van tijd tijdelijk werd vervangen door bewustzijn van proces. Is het mogelijk dat wat mensen tegenwoordig  ervaren als versnelling, in feite een verschuiving is van tijdsperceptie naar procesbesef? 
Misschien, in plaats van dat we 'teveel informatie' verwerken, ontwikkelen we manieren om met die overvloed om te gaan.  Door van lineaire tijd over te stappen naar cyclisch of oorzakelijk denken. Door te leven in processen in plaats van in  kloktijd. Dit zou niet alleen een verklaring zijn voor het gevoel van versnelling, maar ook een opening naar een nieuw soort  bewustzijn. Een die – zoals Kefitsat Haderech suggereert – ruimte en tijd niet afschaft, maar overstijgt.  

J.

​In plaats van losse objecten blijkt het universum zich te gedragen als één  samenhangend geheel, een ontdekking die  oude mystieke inzichten lijkt te ondersteunen. Het "kosmische web" van sterrenstelsels dat recente astrofysische  onderzoeken onthullen, bevestigt eveneens dit beeld van een onderling verbonden, gestructureerde werkelijkheid.  
​Hoewel bewustzijn in de wetenschap traditioneel wordt beschouwd als een product van hersenactiviteit, stellen enkele  invloedrijke denkers zoals David Bohm en Thomas Nagel al langere tijd dat bewustzijn fundamenteler zou kunnen zijn –  een intrinsiek onderdeel van de structuur van het universum zelf. Hoewel deze visie niet algemeen geaccepteerd is, krijgt  ze wel steeds meer aandacht in filosofische en wetenschappelijke discussies. 

Het lijkt erop dat moderne wetenschap en oude wijsheid langzaam naar elkaar toe bewegen.
Licht is niet alleen elektromagnetische straling of een handig hulpmiddel om te zien in het donker; het vormt de kern van  een realiteit waarin alles met elkaar verbonden is binnen één bewust veld.
Misschien naderen we hiermee een punt waarop eeuwenoude inzichten en hedendaagse wetenschap elkaar versterken 
en gezamenlijk een dieper begrip van de aard van ons bestaan onthullen.
​
J.

Na te hebben gedacht dat we alle denkprocessen, verlangens en emoties hebben ervaren en zowel in praktijk als theorie  hebben onderzocht, komen uiteindelijk twee fundamentele percepties naar voren die onze waarneming van het leven  bepalen. In de terminologie  van de Kabbala worden deze aangeduid als de perceptie van de "zwarte punt" waarmee we  onze reis in deze wereld  aanvangen, en de perceptie van het "oneindige licht". 

Het waarnemen van het Licht door de lens van de "zwarte punt" perceptie leidt tot helderheid; helderheid die ons het  begrip van eenheid laat ervaren. Echter, voor we deze helderheid kunnen bereiken, dient onze perceptie verfijnd te  worden. Vergelijkbaar met hoe de maan de zon tijdens een zonsverduistering tijdelijk verduistert, maar toch in beweging  blijft waardoor het licht uiteindelijk terugkeert, zo werkt ook onze perceptie van de "zwarte punt". Wij bezitten de capaciteit  om onze waarneming van de "zwarte punt" zodanig bij te stellen dat meer Licht en helderheid ons leven verlichten. 

Hoe bereiken we dit? 
De eerste stap is erkennen dat het om jouw eigen perceptie gaat. Vervolgens is het zaak te begrijpen hoe deze perceptie is gevormd, met het inzicht dat onze ervaringen altijd vanuit de "zwarte punt" perceptie aanvangen, en dat deze perceptie  uiteindelijk bedoeld is om ons tot het besef van eenheid te brengen. Dit inzicht en deze afstemming vormen de eerste  stappen richting ware helderheid. 

​
​J.

De kabbalistische kosmologie onthult een gelaagd realiteit die zowel spiritueel als materieel is, geworteld in een  onbegrensde absolute eenheid. Hierin herdefinieert een oneindig potentieel zichzelf continu, uitmondend in een  realiteit van materie, vorm, en uiteindelijk menselijk bewustzijn. Het streven is dat deze nieuwe, eindige werkelijkheid evolueert naar  een hoger, alomvattend bewustzijn. 

Volgens de  Kabbala zijn engelen functionele krachten zonder fysieke vorm, waardoor ze onzichtbaar blijven voor onze  beperkte perceptie. In tegenstelling tot engelen bestaat de mens uit een combinatie van Wil en Ziel. Het lichaam, een  materiële uiting, vertegenwoordigt de Wil. De Ziel daarentegen is Licht, gegoten in een subtiele vorm, maar niet direct  materieel,  waardoor de Ziel, net als engelen, niet direct waarneembaar is. 

Engelen faciliteren verbindingspunten, grenzen en overgangsmomenten van de ene wereld naar de andere en van de ene  Sefira naar de andere. In het kabbalistische beeld van de Levensboom zou men kunnen zeggen dat op alle plekken waar  verbinding en groei kan plaatsvinden, evenals op de punten waar processen eindigen, de krachten van engelen actief zijn.  

De kabbalistische visie op de blauwdruk van de schepping biedt inzicht in onze plaats binnen deze spirituele hiërarchie en  onze relatie met engelen en andere spirituele krachten.
Vanuit menselijk perspectief zijn er vier werelden die de overgang van eenheid naar materie markeren, met engelen die  hun oorsprong vinden in de wereld van Yetzirah. Deze wereld is een bron van intellect, communicatie, emoties en  gevoelens, en vormt het toneel voor de meeste interacties tussen mensen en spirituele wezens. 
De mens bezit echter een breder bereik dan engelen, met een ziel afkomstig uit de wereld van Briah – een niveau hoger  dan de engelen – die zich manifesteert in het potentieel voor onvoorwaardelijke liefde. 
Tegelijkertijd is de mens verankerd in de wereld van Assiya, de wereld van materie en actie. Dit unieke vermogen om zich  te uiten vanuit drie werelden –  Briah (onvoorwaardelijke liefde), Yetzirah (emoties, gevoelens, intellect en communicatie)  en Assiya (actie en materie) –  verklaart de ambivalente relatie met engelen. 
Omdat mensen meestal onbewust tussen deze drie werelden navigeren, kunnen interacties met spirituele wezens variëren  van positief tot negatief en vaak onopgemerkt blijven. 

Wat betekent dit voor onze interactie met spirituele wezens? De kern ligt in het 'opklimmen' naar een hoger spiritueel  niveau, naar ons hoogste bewustzijnsniveau binnen de wereld van Briah, om zinvolle en positieve interacties met engelen  te faciliteren. Het proberen te benaderen van engelen vanuit onze meest basale positie in de wereld van materie en actie,  waar de egoïstische wil vaak de overhand heeft, zal doorgaans leiden tot ongunstige contacten voor de mens. 

Deze benadering verrijkt onze spirituele ervaringen en verdiept ook ons begrip van de complexe en verweven relatie tussen mens en het spirituele rijk, waarbij liefde de ultieme brug vormt tussen onze wereld en die van het ongeziene. 

​J. 

Het menselijk bewustzijn bezit de inherente capaciteit om zich voortdurend te ontwikkelen en evolueren, een reis die  zowel de wil als de geest omvat. Deze evolutie vindt plaats in stappen, waarbij elk nieuw niveau van bewustzijn voortkomt  uit een nieuw gevormde Wil, open voor alle mogelijkheden en niet beperkt tot één specifieke uitkomst. ​

Een praktische benadering om je wil te vormen is door deze te uiten in de vorm van een vraag. Het zorgvuldig formuleren van de juiste vraag is hierbij essentieel. Deze aanpak erkent dat velen vaak niet helder voor ogen hebben wat hun ware  verlangens en talenten zijn, waardoor de eigenlijke vraag verborgen of onduidelijk blijft.

Zodra je inzicht hebt in wat je werkelijk wilt en wat je talenten zijn, is de volgende stap het open en nauwkeurig formuleren van je vraag. Dit proces helpt om je wil te richten op de volgende fase van je persoonlijke evolutie en groei.
Het formuleren van de juiste vraag is een kunst die Kabbalisten voortdurend gebruiken om de weg naar De Bron van het  bestaan te verkennen.

​Het werk begint nu. Het is cruciaal om niet passief te wachten op een wonder, maar actief en bewust met een open hart en geest door het leven te gaan. De "Staf" zal zich op het juiste moment openbaren, vaak door iets schijnbaar kleins als een woord, een geluid of een gesprek. Deze momenten kunnen een significante verschuiving in bewustzijn teweegbrengen.

Sta open voor deze veranderingen, omarm ze, en je zult jezelf op het pad vinden naar nieuwe inzichten en ervaringen, een nieuwe hemel en een nieuwe aarde ontdekkend.


​J.