Isaac Newton en de innerlijke tempel

Isaac Newton, een van de grootste wetenschappers en denkers van zijn tijd, was gefascineerd door de structuur van de Tempel in Jeruzalem. Hij bestudeerde de architectuur en de betekenis ervan, op zoek naar een dieper begrip van het universum en de goddelijke wetten die het beheersen. Zijn zoektocht was niet alleen wetenschappelijk; het was ook een spirituele reis die hem leidde naar de geheimen van de Kabbala.

De Tempel in Jeruzalem staat symbool voor veel meer dan een fysieke structuur. In de chassidische traditie, die werd opgericht door de Baal Shem Tov (1698-1760), een tijdgenoot van Newton, wordt het gezien als een plek van verbinding en ontmoeting tussen het goddelijke en het menselijke. 
​De zin "En zij zullen Mij een heiligdom maken, en Ik zal in hun midden wonen" uit het boek Exodus (25:8) wordt geïnterpreteerd als een oproep om een innerlijke Tempel binnen de mens te bouwen. Het woord Betocham "בתוכם" (in hun midden) verwijst niet alleen naar een fysieke locatie, maar ook naar een innerlijke ruimte binnen elk individu. ​

Een replica van Solomons tempel. In Sao Paolo, Brasil.

​Deze interpretatie versterkt het idee van de Tempel als een plek waar de menselijke ziel zich kan verbinden met de goddelijke essentie. Het is een plek waar men kan streven naar een hoger niveau van bewustzijn en begrip, waar men kan leven met een gevoel van heiligheid en doelgerichtheid.

De innerlijke Tempel is ook de doelbestemming van de ziel. In het boek Job staat: "En wat is het deel van God van boven, en het erfdeel van de Almachtige uit de hoogten?" (Job 31:2). Deze vers is bij wijze van spreken en in latere taal omgezet 
in de kabbalistische teksten tot een beschrijving van de ziel van de mens . 
De ziel als een deel van de goddelijkheid, die een interne reis maakt vanuit de slavernij in Egypte, waar het onderworpen was aan de laagste deel van de menselijke wil, aan het lichaam en aan de materiele wereld. De reis gaat verder met 40 jaar in de woestijn, een periode die staat voor alle interne worstelingen en strijden binnen de mens, tot het bereiken van de plek van verbinding: de Tempel.

Deze interpretatie versterkt het idee van de Tempel als een plek waar de menselijke ziel zich kan verbinden met de goddelijke essentie. Het is een plek waar men kan streven naar een hoger niveau van bewustzijn en begrip, waar men kan leven met een gevoel van heiligheid en doelgerichtheid.

Een pagina uit een manuscript van Newton.

Newton's zoektocht naar de Tempel was een complexe en diepgaande onderneming. Zijn interesse was voornamelijk gericht op de fysieke structuur van de Tempel in Jeruzalem, waarbij hij de architectonische en geometrische aspecten bestudeerde.

​Hij zag de Tempel als een sleutel tot het begrijpen van het universum en de goddelijke wetten die het regeren. Hoewel zijn focus lag op de fysieke realiteit van de Tempel, resoneert zijn werk met de kabbalistische traditie, die de Tempel beschouwt als een levende metafoor voor de innerlijke realiteit van de mens. ​

​De kennis van de Tempel is belangrijk omdat het ons helpt om de wereld te zien als een plek van goddelijke creativiteit en mogelijkheid. Het is een herinnering dat de Tempel niet alleen een plek is van het verleden, maar een voortdurende uitnodiging om te bouwen, te verbinden en te groeien in onze eigen tijd en plaats.

Het is ironisch dat Newton's werk uiteindelijk is komen rusten op loopafstand van de Tempelberg in Jerusalem.
Zijn zoektocht naar de Tempel is een symbool geworden van de eeuwige zoektocht van de mensheid naar begrip, verbinding en transcendentie.

De Tempel, zowel in zijn fysieke als innerlijke vorm, blijft een bron van inspiratie en inzicht. Het is een plek waar wetenschap en spiritualiteit samenkomen, waar het verleden en het heden elkaar ontmoeten, en waar de menselijke ervaring zich verbindt met het eeuwige en het goddelijke.
​Het is een plek die ons oproept om te zijn wie we werkelijk zijn, om te leven in afstemming met onze diepste waarheden, en om de wereld te zien als een mysterieuze en prachtige plek van goddelijke creativiteit. En misschien wel het meest troostrijke van alles is het besef dat we de Tempel nooit echt kunnen verliezen; zolang we begrijpen dat we deze heilige ruimte altijd in ons dragen, blijft de Tempel levend en aanwezig in ons leven.

Link: The national library of Israel