EinSof heeft geen wil in menselijke zin: geen verlangen, geen plan, geen doel. Maar het bezit wel een oneindige  scheppingskracht, een stroming van levend licht die geen richting behoeft om betekenisvol te zijn.
In de taal van de moderne fysica: deze oorsprong is niet berekenbaar, maar wel bepalend; niet voorspelbaar, maar  onmiskenbaar aanwezig. Zoals de Sefirot slechts kanalen zijn voor het Licht, zonder het ooit volledig te kunnen bevatten,  zo zijn theorieën over quantumzwaartekracht slechts pogingen om een orde te vatten die dieper ligt dan orde zelf.
We kunnen aspecten ervan in formules vangen, net als glimpjes van het goddelijke in de Sefirot. Maar het wezen zelf blijft  ongrijpbaar. En juist daarin schuilt de paradox: dat wat we niet kunnen kennen, is misschien het enige dat werkelijk is. 

De wetenschappers trekken een scherpe conclusie: als de werkelijkheid fundamenteel onberekenbare elementen bevat,  kan ze niet gesimuleerd worden. Geen supercomputer, geen hogere beschaving, geen artificiële intelligentie kan de  totaliteit ervan reproduceren. 
​
Dit roept een ander kabbalistisch beeld op: de werkelijkheid is gegrond in een echte oorsprong – geen droom, geen  schaduw, geen illusie. De wereld is niet minder dan ze lijkt; ze is meer dan we kunnen vatten. Wat deze wetenschappers  met formules, theorema’s en logica proberen uit te drukken, is wellicht hetzelfde wat  kabbalisten eeuwen geleden intuïtief  aanvoelden: er bestaat een laag van waarheid die zich alleen opent als we de grenzen van het  kenbare eerbiedigen. 

De grens van taal, denken en berekening – niet om op te geven, maar om met open handen te ontvangen. 
Misschien is dat de plek waar wetenschap en mystiek samenkomen: daar waar het weten stilvalt, en het licht van een  oneindige Bron  even voelbaar wordt in het niet-weten. 

J. 
​
*Bron: Mir Faizal et al., Consequences of Undecidability in Physics on the Theory of Everything, Journal of Holography Applications in Physics, Volume 5, Issue 2, 2025, pp. 10–21. Open-access via: https://jhap.du.ac.ir/article_488.html 

​In ons dagelijks leven nemen we de wereld om ons heen waar door middel van onze zintuigen.
Neem bijvoorbeeld een roos: we zien de levendige kleur, ruiken het zoete aroma, en voelen de textuur van de blaadjes.  Maar als we dichterbij kijken, merken we ook de imperfecties: een verwelkt blaadje hier, een doorn daar, misschien zelfs  een insect dat zich voedt met de bloem. Deze imperfecties maken de roos niet minder mooi; ze voegen juist een laag van  complexiteit en diepte toe aan onze ervaring. Ze maken de roos echt, authentiek. 

In veel filosofische en wetenschappelijke discussies wordt 'Base Reality' vaak gezien als een objectieve laag van bestaan, onafhankelijk van menselijke waarneming. Maar wat als we dit concept op een andere manier benaderen? Wat als de fundamentele realiteit niet statisch of objectief is, maar een dynamisch, creatief proces?

Dit is waar de mystieke wijsheid van de Kabbala een verhelderend perspectief biedt. Volgens de Kabbala is de ultieme 'Gever,' de Bron of het goddelijke, een oneindige kracht die verlangt om te geven. Maar hoe kan deze oneindige kracht zich manifesteren in een eindige, materiële wereld? Het antwoord ligt in het concept van creativiteit en het kabbalistische proces van schepping.

In de Kabbala wordt dit proces beschreven als een reis van het goddelijke Licht door verschillende 'werelden' en fasen.
Het begint met een concept genaamd "Tzimtzum," een zelfbeperking van de oneindige Bron om ruimte te maken voor de schepping. Deze 'ruimte' wordt vervolgens gevuld met goddelijk Licht, dat door verschillende filters of "Masachim" gaat om de intensiteit ervan te matigen en het geschikt te maken voor de eindige wereld.

Het Licht reist verder door een reeks van tien "Sefirot," die elk een verschillende eigenschap of aspect van het goddelijke vertegenwoordigen. Deze Sefirot fungeren als 'vaten' die het Licht vorm en structuur geven. Ze zijn dynamisch en staan in constante interactie met elkaar, wat leidt tot een voortdurend proces van vernieuwing en transformatie. Dit is een eindeloze cyclus van breken en helen, van leegte en vervulling.

In deze reis neemt het Licht vele vormen aan, en een van die vormen kan symbolisch worden gezien als een roos.
Net als de roos is het Licht in zijn reis door de Sefirot onderhevig aan imperfecties, aanpassingen en transformaties.
Deze 'imperfecties' zijn echter geen fouten; ze zijn essentieel voor het creatieve proces en maken de uiteindelijke 'roos' des te mooier en complexer.

Zo wordt de roos een prachtig symbool van het ultieme creatieve proces, een manifestatie van hoe de oneindige Bron zich uitdrukt in de eindige materiële wereld. Het is een levendig voorbeeld van hoe creativiteit de brug vormt tussen het oneindige en het eindige, tussen de Bron en onze menselijke ervaring.

En hier komt de mens in beeld. In deze kosmische dans van geven en ontvangen zijn wij niet slechts passieve ontvangers, maar actieve deelnemers. Door onze eigen creatieve inspanningen—of het nu gaat om kunst, wetenschap, relaties of zelfs onze manier van waarnemen—worden we partners in de goddelijke schepping. We dragen bij aan de voortdurende evolutie van de realiteit zelf, aan de oneindige stroom van nieuwe 'vaten' die het goddelijke licht ontvangen en vormgeven.

Dus, in plaats van ons af te vragen wat de wereld is, kunnen we ons beter afvragen wat de wereld kan worden.
En het antwoord op die vraag ligt in onze eigen creativiteit, in ons vermogen om nieuwe mogelijkheden te zien en te  realiseren. We zijn niet slechts waarnemers van de realiteit; we zijn medescheppers. En in die rol vinden we misschien wel  de meest bevredigende vorm van vervulling: het besef dat we een actieve bijdrage leveren aan de oneindige creativiteit  van de Bron.

Als afsluiting zou ik willen suggereren dat er een 'Base Reality' bestaat, een fundamentele laag van de werkelijkheid die de bron is van alle mogelijkheden. En de essentie van deze Base Reality is niets anders dan de kracht van creativiteit zelf.
Het is deze creatieve kracht die de brug vormt tussen het oneindige en het eindige, tussen het goddelijke en het  menselijke. En het is in deze kracht dat we onze ultieme vervulling en doel kunnen vinden. 

J.