Tijdens een recente open les begon ik met een simpele vraag aan de deelnemers: “Heb je het gevoel dat alles in de wereld  in een soort versnelling is gekomen?” De reacties waren verrassend eensgezind: ja, velen ervaren dat tijd steeds  sneller lijkt te gaan. Voor je het weet is de week alweer voorbij, alsof dagen door je vingers glippen zonder grip.  

​​Er zijn uiteraard veel verklaringen mogelijk voor dit fenomeen*. Een belangrijke ligt in de enorme hoeveelheid informatie die  we vandaag de dag verwerken. Waar nieuws vroeger vooral via de krant, radio of televisie tot ons kwam, is informatie nu  beschikbaar via talloze digitale kanalen. Iedereen die iets te zeggen heeft – of denkt te moeten zeggen – kan het direct  delen. Het resultaat is een constante, razendsnelle doorstroom van beelden, berichten, updates en nieuws uit alle hoeken  van de wereld. Iets wat in een verre tijdzone gebeurt, is binnen enkele seconden wereldwijd bekend. De vraag die hierbij  rijst is: hoe kan een mens met zoveel informatie omgaan? Is er een grens aan wat wij kunnen ontvangen en verwerken? 

​Maar buiten het wonderbaarlijke en legendarische aspect, biedt Kefitsat Haderech ook een metafoor voor iets diepers: een  verandering in bewustzijn. In de Kabbala wordt namelijk gesteld dat wie de hogere, spirituele werelden wil waarnemen –  werelden die niet onderworpen zijn aan fysieke wetten van tijd en ruimte – een andere waarnemingsmethode moet  ontwikkelen. In plaats van tijd te zien als lineaire opeenvolging van seconden, minuten en uren, stelt de Kabbala een  bewustzijn voor dat gericht is op oorzaak en gevolg – ofwel: op processen. 
Als tijdsperceptie plaatsmaakt voor procesperceptie, kunnen we zeggen dat tijdseenheden veranderen in stappen of  schakels van ontwikkeling. Niet: “hoeveel tijd kost iets?”, maar: “welke fase bevindt zich tussen oorzaak en gevolg?” 
Wanneer ik terugdenk aan mijn eigen ervaring voor een les – de manier waarop één minuut zich uitrekt in intensiteit en  activiteit – kan ik me afvragen: was dat een vorm van Kefitsat Haderech? Niet in fysieke zin, maar in het besef dat mijn  bewustzijn van tijd tijdelijk werd vervangen door bewustzijn van proces. Is het mogelijk dat wat mensen tegenwoordig  ervaren als versnelling, in feite een verschuiving is van tijdsperceptie naar procesbesef? 
Misschien, in plaats van dat we 'teveel informatie' verwerken, ontwikkelen we manieren om met die overvloed om te gaan.  Door van lineaire tijd over te stappen naar cyclisch of oorzakelijk denken. Door te leven in processen in plaats van in  kloktijd. Dit zou niet alleen een verklaring zijn voor het gevoel van versnelling, maar ook een opening naar een nieuw soort  bewustzijn. Een die – zoals Kefitsat Haderech suggereert – ruimte en tijd niet afschaft, maar overstijgt.  

J.

​In plaats van losse objecten blijkt het universum zich te gedragen als één  samenhangend geheel, een ontdekking die  oude mystieke inzichten lijkt te ondersteunen. Het "kosmische web" van sterrenstelsels dat recente astrofysische  onderzoeken onthullen, bevestigt eveneens dit beeld van een onderling verbonden, gestructureerde werkelijkheid.  
​Hoewel bewustzijn in de wetenschap traditioneel wordt beschouwd als een product van hersenactiviteit, stellen enkele  invloedrijke denkers zoals David Bohm en Thomas Nagel al langere tijd dat bewustzijn fundamenteler zou kunnen zijn –  een intrinsiek onderdeel van de structuur van het universum zelf. Hoewel deze visie niet algemeen geaccepteerd is, krijgt  ze wel steeds meer aandacht in filosofische en wetenschappelijke discussies. 

Het lijkt erop dat moderne wetenschap en oude wijsheid langzaam naar elkaar toe bewegen.
Licht is niet alleen elektromagnetische straling of een handig hulpmiddel om te zien in het donker; het vormt de kern van  een realiteit waarin alles met elkaar verbonden is binnen één bewust veld.
Misschien naderen we hiermee een punt waarop eeuwenoude inzichten en hedendaagse wetenschap elkaar versterken 
en gezamenlijk een dieper begrip van de aard van ons bestaan onthullen.
​
J.

Na te hebben gedacht dat we alle denkprocessen, verlangens en emoties hebben ervaren en zowel in praktijk als theorie  hebben onderzocht, komen uiteindelijk twee fundamentele percepties naar voren die onze waarneming van het leven  bepalen. In de terminologie  van de Kabbala worden deze aangeduid als de perceptie van de "zwarte punt" waarmee we  onze reis in deze wereld  aanvangen, en de perceptie van het "oneindige licht". 

Het waarnemen van het Licht door de lens van de "zwarte punt" perceptie leidt tot helderheid; helderheid die ons het  begrip van eenheid laat ervaren. Echter, voor we deze helderheid kunnen bereiken, dient onze perceptie verfijnd te  worden. Vergelijkbaar met hoe de maan de zon tijdens een zonsverduistering tijdelijk verduistert, maar toch in beweging  blijft waardoor het licht uiteindelijk terugkeert, zo werkt ook onze perceptie van de "zwarte punt". Wij bezitten de capaciteit  om onze waarneming van de "zwarte punt" zodanig bij te stellen dat meer Licht en helderheid ons leven verlichten. 

Hoe bereiken we dit? 
De eerste stap is erkennen dat het om jouw eigen perceptie gaat. Vervolgens is het zaak te begrijpen hoe deze perceptie is gevormd, met het inzicht dat onze ervaringen altijd vanuit de "zwarte punt" perceptie aanvangen, en dat deze perceptie  uiteindelijk bedoeld is om ons tot het besef van eenheid te brengen. Dit inzicht en deze afstemming vormen de eerste  stappen richting ware helderheid. 

​
​J.

​In ons dagelijks leven nemen we de wereld om ons heen waar door middel van onze zintuigen.
Neem bijvoorbeeld een roos: we zien de levendige kleur, ruiken het zoete aroma, en voelen de textuur van de blaadjes.  Maar als we dichterbij kijken, merken we ook de imperfecties: een verwelkt blaadje hier, een doorn daar, misschien zelfs  een insect dat zich voedt met de bloem. Deze imperfecties maken de roos niet minder mooi; ze voegen juist een laag van  complexiteit en diepte toe aan onze ervaring. Ze maken de roos echt, authentiek. 

In veel filosofische en wetenschappelijke discussies wordt 'Base Reality' vaak gezien als een objectieve laag van bestaan, onafhankelijk van menselijke waarneming. Maar wat als we dit concept op een andere manier benaderen? Wat als de fundamentele realiteit niet statisch of objectief is, maar een dynamisch, creatief proces?

Dit is waar de mystieke wijsheid van de Kabbala een verhelderend perspectief biedt. Volgens de Kabbala is de ultieme 'Gever,' de Bron of het goddelijke, een oneindige kracht die verlangt om te geven. Maar hoe kan deze oneindige kracht zich manifesteren in een eindige, materiële wereld? Het antwoord ligt in het concept van creativiteit en het kabbalistische proces van schepping.

In de Kabbala wordt dit proces beschreven als een reis van het goddelijke Licht door verschillende 'werelden' en fasen.
Het begint met een concept genaamd "Tzimtzum," een zelfbeperking van de oneindige Bron om ruimte te maken voor de schepping. Deze 'ruimte' wordt vervolgens gevuld met goddelijk Licht, dat door verschillende filters of "Masachim" gaat om de intensiteit ervan te matigen en het geschikt te maken voor de eindige wereld.

Het Licht reist verder door een reeks van tien "Sefirot," die elk een verschillende eigenschap of aspect van het goddelijke vertegenwoordigen. Deze Sefirot fungeren als 'vaten' die het Licht vorm en structuur geven. Ze zijn dynamisch en staan in constante interactie met elkaar, wat leidt tot een voortdurend proces van vernieuwing en transformatie. Dit is een eindeloze cyclus van breken en helen, van leegte en vervulling.

In deze reis neemt het Licht vele vormen aan, en een van die vormen kan symbolisch worden gezien als een roos.
Net als de roos is het Licht in zijn reis door de Sefirot onderhevig aan imperfecties, aanpassingen en transformaties.
Deze 'imperfecties' zijn echter geen fouten; ze zijn essentieel voor het creatieve proces en maken de uiteindelijke 'roos' des te mooier en complexer.

Zo wordt de roos een prachtig symbool van het ultieme creatieve proces, een manifestatie van hoe de oneindige Bron zich uitdrukt in de eindige materiële wereld. Het is een levendig voorbeeld van hoe creativiteit de brug vormt tussen het oneindige en het eindige, tussen de Bron en onze menselijke ervaring.

En hier komt de mens in beeld. In deze kosmische dans van geven en ontvangen zijn wij niet slechts passieve ontvangers, maar actieve deelnemers. Door onze eigen creatieve inspanningen—of het nu gaat om kunst, wetenschap, relaties of zelfs onze manier van waarnemen—worden we partners in de goddelijke schepping. We dragen bij aan de voortdurende evolutie van de realiteit zelf, aan de oneindige stroom van nieuwe 'vaten' die het goddelijke licht ontvangen en vormgeven.

Dus, in plaats van ons af te vragen wat de wereld is, kunnen we ons beter afvragen wat de wereld kan worden.
En het antwoord op die vraag ligt in onze eigen creativiteit, in ons vermogen om nieuwe mogelijkheden te zien en te  realiseren. We zijn niet slechts waarnemers van de realiteit; we zijn medescheppers. En in die rol vinden we misschien wel  de meest bevredigende vorm van vervulling: het besef dat we een actieve bijdrage leveren aan de oneindige creativiteit  van de Bron.

Als afsluiting zou ik willen suggereren dat er een 'Base Reality' bestaat, een fundamentele laag van de werkelijkheid die de bron is van alle mogelijkheden. En de essentie van deze Base Reality is niets anders dan de kracht van creativiteit zelf.
Het is deze creatieve kracht die de brug vormt tussen het oneindige en het eindige, tussen het goddelijke en het  menselijke. En het is in deze kracht dat we onze ultieme vervulling en doel kunnen vinden. 

J.