Wat is echt?

​In ons dagelijks leven nemen we de wereld om ons heen waar door middel van onze zintuigen.
Neem bijvoorbeeld een roos: we zien de levendige kleur, ruiken het zoete aroma, en voelen de textuur van de blaadjes.  Maar als we dichterbij kijken, merken we ook de imperfecties: een verwelkt blaadje hier, een doorn daar, misschien zelfs  een insect dat zich voedt met de bloem. Deze imperfecties maken de roos niet minder mooi; ze voegen juist een laag van  complexiteit en diepte toe aan onze ervaring. Ze maken de roos echt, authentiek. 

​Deze imperfecties doen meer dan alleen onze zintuiglijke ervaring  verrijken; ze prikkelen ook onze verbeelding en creativiteit.
Ze nodigen ons uit om na te denken over wat 'beter' of 'perfect' zou  kunnen zijn. Moet een roos vrij zijn van doornen? Zou het mooier  zijn als alle blaadjes in perfecte symmetrie waren?
Of is het juist de  unieke combinatie van perfecte en imperfecte elementen die een  roos zo aantrekkelijk maakt? 

Dit roept de vraag op: wat is de 'Base Reality', de fundamentele aard van wat echt is? Is het een statische, onveranderlijke  waarheid, of is het iets dat  voortdurend in beweging is, onderhevig aan interpretatie  en  verbetering? 
​De imperfecties in de roos, en in de  wereld om ons  heen, zijn niet alleen obstakels om te  overwinnen,  maar ook  kansen voor creatieve ingrepen. Ze vormen een referentiepunt dat  creativiteit bevordert, een uitnodiging om de wereld niet alleen te  zien zoals die is, maar ook zoals die zou kunnen zijn. ​Zo wordt de  roos een metafoor voor onze relatie met de realiteit zelf: een  complex samenspel van waarneming, interpretatie en creatieve  mogelijkheid.

In veel filosofische en wetenschappelijke discussies wordt 'Base Reality' vaak gezien als een objectieve laag van bestaan, onafhankelijk van menselijke waarneming. Maar wat als we dit concept op een andere manier benaderen? Wat als de fundamentele realiteit niet statisch of objectief is, maar een dynamisch, creatief proces?

Dit is waar de mystieke wijsheid van de Kabbala een verhelderend perspectief biedt. Volgens de Kabbala is de ultieme 'Gever,' de Bron of het goddelijke, een oneindige kracht die verlangt om te geven. Maar hoe kan deze oneindige kracht zich manifesteren in een eindige, materiële wereld? Het antwoord ligt in het concept van creativiteit en het kabbalistische proces van schepping.

In de Kabbala wordt dit proces beschreven als een reis van het goddelijke Licht door verschillende 'werelden' en fasen.
Het begint met een concept genaamd "Tzimtzum," een zelfbeperking van de oneindige Bron om ruimte te maken voor de schepping. Deze 'ruimte' wordt vervolgens gevuld met goddelijk Licht, dat door verschillende filters of "Masachim" gaat om de intensiteit ervan te matigen en het geschikt te maken voor de eindige wereld.

Het Licht reist verder door een reeks van tien "Sefirot," die elk een verschillende eigenschap of aspect van het goddelijke vertegenwoordigen. Deze Sefirot fungeren als 'vaten' die het Licht vorm en structuur geven. Ze zijn dynamisch en staan in constante interactie met elkaar, wat leidt tot een voortdurend proces van vernieuwing en transformatie. Dit is een eindeloze cyclus van breken en helen, van leegte en vervulling.

In deze reis neemt het Licht vele vormen aan, en een van die vormen kan symbolisch worden gezien als een roos.
Net als de roos is het Licht in zijn reis door de Sefirot onderhevig aan imperfecties, aanpassingen en transformaties.
Deze 'imperfecties' zijn echter geen fouten; ze zijn essentieel voor het creatieve proces en maken de uiteindelijke 'roos' des te mooier en complexer.

Zo wordt de roos een prachtig symbool van het ultieme creatieve proces, een manifestatie van hoe de oneindige Bron zich uitdrukt in de eindige materiële wereld. Het is een levendig voorbeeld van hoe creativiteit de brug vormt tussen het oneindige en het eindige, tussen de Bron en onze menselijke ervaring.

En hier komt de mens in beeld. In deze kosmische dans van geven en ontvangen zijn wij niet slechts passieve ontvangers, maar actieve deelnemers. Door onze eigen creatieve inspanningen—of het nu gaat om kunst, wetenschap, relaties of zelfs onze manier van waarnemen—worden we partners in de goddelijke schepping. We dragen bij aan de voortdurende evolutie van de realiteit zelf, aan de oneindige stroom van nieuwe 'vaten' die het goddelijke licht ontvangen en vormgeven.

Dus, in plaats van ons af te vragen wat de wereld is, kunnen we ons beter afvragen wat de wereld kan worden.
En het antwoord op die vraag ligt in onze eigen creativiteit, in ons vermogen om nieuwe mogelijkheden te zien en te  realiseren. We zijn niet slechts waarnemers van de realiteit; we zijn medescheppers. En in die rol vinden we misschien wel  de meest bevredigende vorm van vervulling: het besef dat we een actieve bijdrage leveren aan de oneindige creativiteit  van de Bron.

Als afsluiting zou ik willen suggereren dat er een 'Base Reality' bestaat, een fundamentele laag van de werkelijkheid die de bron is van alle mogelijkheden. En de essentie van deze Base Reality is niets anders dan de kracht van creativiteit zelf.
Het is deze creatieve kracht die de brug vormt tussen het oneindige en het eindige, tussen het goddelijke en het  menselijke. En het is in deze kracht dat we onze ultieme vervulling en doel kunnen vinden. 

J.