Deze blogpost is geïnspireerd door een intrigerende vraag uit een Kabbala-studiebijeenkomst: "Blijft de individualiteit van een  spiritueel ontwaakt persoon behouden bij het bereiken van een staat van eenheid, of gaat deze op in het alomvattende  Licht?" Deze vraag raakt aan de kern van onze menselijke ervaring en spirituele zoektocht, evenals aan de relatie tussen  onze fysieke existentie en ons spirituele wezen. 

Mijn spirituele zoektocht heeft altijd gecirkeld rond de paradoxale waarheid dat binnen het "niet weten" een dieper "weten"  bestaat. Dit heeft geleid tot het inzicht dat echte kennis en goddelijke verbinding zich uitstrekken voorbij de limieten van het intellect.
 
Dit domein van "niet weten" is voor mij geen vacuüm, maar een volheid. Het is een plek waar mysterie en belofte  samenkomen; een heilige ruimte waar de ziel het onuitsprekelijke aanraakt. De Joodse mystiek heeft me een taal gegeven  voor deze ervaring, maar het gevoel was er altijd al: een intuïtieve kennis dat alles aanwezig is, wachtend in het mysterie  om ontdekt te worden. 
 
Deze ontdekking biedt troost en inspiratie, leren mij dat door "ik weet het niet" te omarmen, ik een intiemer "weten" betreed.  Dit "weten" transcendeert taal en definities en is een directe connectie met het leven en zijn oorsprong. 
 
Mijn verkenning binnen de Joodse mystiek heeft me geleerd dat de structuur van de schepping, zoals de Kabbala die  onthult, gelijkstaat aan het kennen van een huis' blauwdruk. Het biedt een kijkje op de orde achter onze realiteit, maar  vervangt niet de ervaring van 'in het huis wonen'. Het leven, vol onzekerheden en verrassingen, nodigt ons uit voorbij dit  raamwerk te gaan en te leven in "ik weet het niet". 
 
Dit "niet weten" is een rijkdom aan mogelijkheden. Het betreden van het huis met zowel structuurkennis als de hoop en het  geloof in een geweldige levenservaring. Deze houding van openheid, die ons voorbereidt op verrassing en verwondering, is  waar het ware "weten" zich ontvouwt. 

De kabbalistische kosmologie onthult een gelaagd realiteit die zowel spiritueel als materieel is, geworteld in een  onbegrensde absolute eenheid. Hierin herdefinieert een oneindig potentieel zichzelf continu, uitmondend in een  realiteit van materie, vorm, en uiteindelijk menselijk bewustzijn. Het streven is dat deze nieuwe, eindige werkelijkheid evolueert naar  een hoger, alomvattend bewustzijn. 

Volgens de  Kabbala zijn engelen functionele krachten zonder fysieke vorm, waardoor ze onzichtbaar blijven voor onze  beperkte perceptie. In tegenstelling tot engelen bestaat de mens uit een combinatie van Wil en Ziel. Het lichaam, een  materiële uiting, vertegenwoordigt de Wil. De Ziel daarentegen is Licht, gegoten in een subtiele vorm, maar niet direct  materieel,  waardoor de Ziel, net als engelen, niet direct waarneembaar is. 

Engelen faciliteren verbindingspunten, grenzen en overgangsmomenten van de ene wereld naar de andere en van de ene  Sefira naar de andere. In het kabbalistische beeld van de Levensboom zou men kunnen zeggen dat op alle plekken waar  verbinding en groei kan plaatsvinden, evenals op de punten waar processen eindigen, de krachten van engelen actief zijn.  

De kabbalistische visie op de blauwdruk van de schepping biedt inzicht in onze plaats binnen deze spirituele hiërarchie en  onze relatie met engelen en andere spirituele krachten.
Vanuit menselijk perspectief zijn er vier werelden die de overgang van eenheid naar materie markeren, met engelen die  hun oorsprong vinden in de wereld van Yetzirah. Deze wereld is een bron van intellect, communicatie, emoties en  gevoelens, en vormt het toneel voor de meeste interacties tussen mensen en spirituele wezens. 
De mens bezit echter een breder bereik dan engelen, met een ziel afkomstig uit de wereld van Briah – een niveau hoger  dan de engelen – die zich manifesteert in het potentieel voor onvoorwaardelijke liefde. 
Tegelijkertijd is de mens verankerd in de wereld van Assiya, de wereld van materie en actie. Dit unieke vermogen om zich  te uiten vanuit drie werelden –  Briah (onvoorwaardelijke liefde), Yetzirah (emoties, gevoelens, intellect en communicatie)  en Assiya (actie en materie) –  verklaart de ambivalente relatie met engelen. 
Omdat mensen meestal onbewust tussen deze drie werelden navigeren, kunnen interacties met spirituele wezens variëren  van positief tot negatief en vaak onopgemerkt blijven. 

Wat betekent dit voor onze interactie met spirituele wezens? De kern ligt in het 'opklimmen' naar een hoger spiritueel  niveau, naar ons hoogste bewustzijnsniveau binnen de wereld van Briah, om zinvolle en positieve interacties met engelen  te faciliteren. Het proberen te benaderen van engelen vanuit onze meest basale positie in de wereld van materie en actie,  waar de egoïstische wil vaak de overhand heeft, zal doorgaans leiden tot ongunstige contacten voor de mens. 

Deze benadering verrijkt onze spirituele ervaringen en verdiept ook ons begrip van de complexe en verweven relatie tussen mens en het spirituele rijk, waarbij liefde de ultieme brug vormt tussen onze wereld en die van het ongeziene. 

​J. 

​In onze zoektocht naar vervulling en geluk stuiten we vaak op een intrigerend fenomeen: zodra we iets bereiken of 
verkrijgen waar we naar verlangden, lijkt het al snel zijn glans en waarde te verliezen. Deze ervaring, in de volksmond 
uitgedrukt als "het nieuwe is eraf", is niet slechts een alledaagse observatie, maar ook een onderwerp van diepgaande 
psychologische en spirituele betekenis. 

Ze benadrukken een universele menselijke ervaring, die zowel een psychologische als spirituele dimensie heeft, en 
nodigen ons uit om dieper na te denken over de ware aard van onze verlangens en de zoektocht naar betekenis en voldoening in ons leven.

​De Vijf Ontwikkelingsniveaus van de Wil in de Kabbala en het Fenomeen van 'Het Nieuwe is Eraf'

In de Kabbalistische traditie wordt de menselijke wil gezien als een entiteit die zich ontwikkelt door vijf verschillende niveaus, variërend van puur egoïstische verlangens tot de hoogste vormen van altruïsme. Deze niveaus zijn:

1. Ontvangen om te ontvangen: Dit is het meest basale niveau, waarbij de wil gericht is op het direct bevredigen van 
persoonlijke verlangens zonder rekening te houden met anderen.
   
2. Geven om te ontvangen: Op dit niveau geeft men om iets terug te krijgen, waarbij de actie van geven nog steeds 
zelfgericht is.
   
3. Ontvangen om te geven: Hier ontvangt men met de intentie om anderen te helpen, waarbij het ontvangen een middel 
wordt om altruïstische doelen te bereiken.
   
4. Geven om te geven: Dit niveau kenmerkt zich door onbaatzuchtig geven, zonder enige verwachting van wederdienst.
   
5. Onvoorwaardelijk geven (Hitbatloet): Dit is de hoogste vorm van geven, een staat van 'bewuste nederigheid', waarbij 
men volledig gericht is op het welzijn van anderen zonder enige eigenbelang.

Deze niveaus weerspiegelen de evolutie van de menselijke wil van egoïsme naar altruïsme. Belangrijk is dat bij het 
bereiken van een hoger niveau, de lagere niveaus nog steeds aanwezig blijven. Dit betekent dat zelfs wanneer iemand het 
niveau van 'ontvangen om te geven' bereikt, de basale wil van 'ontvangen om te ontvangen' nog steeds actief is en 
beïnvloedt hoe men vervulling ervaart. 

Het fenomeen van 'het nieuwe is eraf' kan in deze context worden gezien als een manifestatie van de groeiende wil. 
Wanneer we iets nieuws verkrijgen, of het nu een materieel object is of een immateriële prestatie, begint het al snel zijn 
glans te verliezen, niet omdat het object zelf minder waardevol wordt, maar omdat onze wil groeit en meer verlangt. 
Dit is een natuurlijk gevolg van de 'Wil om te Ontvangen' die actief blijft en zich uitbreidt bij het ontvangen van 
vervulling.

De Kabbala suggereert een manier om met dit fenomeen om te gaan. Wanneer men het gevoel heeft dat 'het nieuwe eraf 
is', is het belangrijk om te reflecteren op de aard van onze wil en verlangens. 
​Door ons bewust te worden van de verschillende niveaus van onze wil, kunnen we leren om onze verlangens op een meer 
bewuste en vervullende manier te sturen, en te zoeken naar manieren om vernieuwing te vinden in plaats van vervanging. 
Dit proces van zelfreflectie en bewustwording kan ons helpen om een dieper begrip van onszelf te ontwikkelen en ons te  leiden naar persoonlijke groei en spirituele ontwikkeling. 

​J.

​In ons dagelijks leven nemen we de wereld om ons heen waar door middel van onze zintuigen.
Neem bijvoorbeeld een roos: we zien de levendige kleur, ruiken het zoete aroma, en voelen de textuur van de blaadjes.  Maar als we dichterbij kijken, merken we ook de imperfecties: een verwelkt blaadje hier, een doorn daar, misschien zelfs  een insect dat zich voedt met de bloem. Deze imperfecties maken de roos niet minder mooi; ze voegen juist een laag van  complexiteit en diepte toe aan onze ervaring. Ze maken de roos echt, authentiek. 

In veel filosofische en wetenschappelijke discussies wordt 'Base Reality' vaak gezien als een objectieve laag van bestaan, onafhankelijk van menselijke waarneming. Maar wat als we dit concept op een andere manier benaderen? Wat als de fundamentele realiteit niet statisch of objectief is, maar een dynamisch, creatief proces?

Dit is waar de mystieke wijsheid van de Kabbala een verhelderend perspectief biedt. Volgens de Kabbala is de ultieme 'Gever,' de Bron of het goddelijke, een oneindige kracht die verlangt om te geven. Maar hoe kan deze oneindige kracht zich manifesteren in een eindige, materiële wereld? Het antwoord ligt in het concept van creativiteit en het kabbalistische proces van schepping.

In de Kabbala wordt dit proces beschreven als een reis van het goddelijke Licht door verschillende 'werelden' en fasen.
Het begint met een concept genaamd "Tzimtzum," een zelfbeperking van de oneindige Bron om ruimte te maken voor de schepping. Deze 'ruimte' wordt vervolgens gevuld met goddelijk Licht, dat door verschillende filters of "Masachim" gaat om de intensiteit ervan te matigen en het geschikt te maken voor de eindige wereld.

Het Licht reist verder door een reeks van tien "Sefirot," die elk een verschillende eigenschap of aspect van het goddelijke vertegenwoordigen. Deze Sefirot fungeren als 'vaten' die het Licht vorm en structuur geven. Ze zijn dynamisch en staan in constante interactie met elkaar, wat leidt tot een voortdurend proces van vernieuwing en transformatie. Dit is een eindeloze cyclus van breken en helen, van leegte en vervulling.

In deze reis neemt het Licht vele vormen aan, en een van die vormen kan symbolisch worden gezien als een roos.
Net als de roos is het Licht in zijn reis door de Sefirot onderhevig aan imperfecties, aanpassingen en transformaties.
Deze 'imperfecties' zijn echter geen fouten; ze zijn essentieel voor het creatieve proces en maken de uiteindelijke 'roos' des te mooier en complexer.

Zo wordt de roos een prachtig symbool van het ultieme creatieve proces, een manifestatie van hoe de oneindige Bron zich uitdrukt in de eindige materiële wereld. Het is een levendig voorbeeld van hoe creativiteit de brug vormt tussen het oneindige en het eindige, tussen de Bron en onze menselijke ervaring.

En hier komt de mens in beeld. In deze kosmische dans van geven en ontvangen zijn wij niet slechts passieve ontvangers, maar actieve deelnemers. Door onze eigen creatieve inspanningen—of het nu gaat om kunst, wetenschap, relaties of zelfs onze manier van waarnemen—worden we partners in de goddelijke schepping. We dragen bij aan de voortdurende evolutie van de realiteit zelf, aan de oneindige stroom van nieuwe 'vaten' die het goddelijke licht ontvangen en vormgeven.

Dus, in plaats van ons af te vragen wat de wereld is, kunnen we ons beter afvragen wat de wereld kan worden.
En het antwoord op die vraag ligt in onze eigen creativiteit, in ons vermogen om nieuwe mogelijkheden te zien en te  realiseren. We zijn niet slechts waarnemers van de realiteit; we zijn medescheppers. En in die rol vinden we misschien wel  de meest bevredigende vorm van vervulling: het besef dat we een actieve bijdrage leveren aan de oneindige creativiteit  van de Bron.

Als afsluiting zou ik willen suggereren dat er een 'Base Reality' bestaat, een fundamentele laag van de werkelijkheid die de bron is van alle mogelijkheden. En de essentie van deze Base Reality is niets anders dan de kracht van creativiteit zelf.
Het is deze creatieve kracht die de brug vormt tussen het oneindige en het eindige, tussen het goddelijke en het  menselijke. En het is in deze kracht dat we onze ultieme vervulling en doel kunnen vinden. 

J. 

​Bijna-doodervaringen (BDE) zijn zeldzaam in traditionele Joodse heilige teksten, maar ze komen wel degelijk voor.
​Een voorbeeld hiervan is te vinden in de Talmoed, met name in de traktaten Pesachim en Bava Batra. Daar wordt
​het verhaal verteld van Rabbi Yosef, de zoon van Rabbi Yehoshua ben Levi, die een bijna-doodervaring had. ​

Het is opmerkelijk hoe veel overeenkomsten er zijn tussen spirituele tradities en het fenomeen van bijna-doodervaringen (BDE). Dit maakt het bijzonder boeiend om deze parallellen te verkennen vanuit het perspectief van de Kabbala.
Beide domeinen bieden een diepgaand inzicht in de mysteries van het leven, de dood en wat daarna komt. Ze nodigen ons uit om de grenzen van onze fysieke realiteit te overstijgen en een glimp op te vangen van hogere werelden waar begrenzingen en beperkingen vervagen.

In de Kabbalistische traditie zijn er verschillende werelden met variërende intensiteit van Licht, het Licht van EinSof.
In hogere werelden is het effect van het Licht zo intens dat alle begrenzingen verdwijnen, waardoor eenheid de allesomvattende realiteit wordt. Dit Licht wordt vaak ervaren als onvoorwaardelijke liefde. Deze ervaring komt sterk overeen met die van mensen die een bijna-doodervaring hebben gehad en spreken over een Licht van liefde.
Ze beschrijven ook een onomkeerbare grens, die de scheidslijn vormt tussen de werelden van vorm, inclusief spirituele vorm, en de hogere werelden waarin geen enkele afzonderlijke vorm kan bestaan.

Onze fysieke wereld, die onder de wereld van Assiya valt, is slechts het startpunt. Naarmate men opklimt naar hogere werelden, wordt het Licht intenser en de begrenzingen die we in de lagere werelden ervaren, beginnen te vervagen.
Dit komt ook overeen met de ervaringen van mensen die een bijna-doodervaring hebben gehad en spreken over een Licht van liefde en onvoorwaardelijke acceptatie. Deze ervaringen van Licht en liefde zijn zo krachtig dat veel mensen die een bijna-doodervaring hebben gehad, niet willen terugkeren naar hun fysieke lichamen.
Ze staan echter vaak voor een keuze, en velen kiezen ervoor om terug te keren, meestal vanwege hun geliefden. Dit roept de vraag op of bijna-doodervaringen misschien een van de kernervaringen zijn die aan de basis liggen van religieuze en spirituele tradities. Het loslaten van de materiële wereld lijkt deze diepgaande ervaringen te faciliteren, wat suggereert dat het overstijgen van het fysieke een universeel spiritueel doel kan zijn. 

Een ander fascinerend aspect van BDE is het gevoel van 'absolute waarheid' dat mensen vaak rapporteren.
Dit komt overeen met het Joodse concept van Olam Ha'Emet, de Wereld van de Waarheid of de "Echte Wereld" een concept dat verwijst naar alle werelden boven de wereld van materie. Het zijn werelden waarin waarheid en absolute liefde beide manifestaties zijn van Het Licht van EinSof. In deze staat wordt vanuit menselijk perspectief meer onthuld; mensen die een Bijna-Doodervaring (BDE) hebben gehad, spreken vaak over het ontvangen van antwoorden op levensvragen en zelfs het begrijpen van het ultieme doel van het bestaan.
Bij het terugkeren naar hun fysieke lichamen worden deze inzichten vaak moeilijk te articuleren. De begrenzingen en beperkingen van onze materiële wereld maken het lastig om deze diepe kennis volledig te bevatten. Dit is een ervaring die veel mensen met een BDE delen: de onmogelijkheid om hun ervaringen adequaat onder woorden te brengen, wat wellicht wijst op de beperkingen van onze taal en concepten in het vastleggen van dergelijke transcendente ervaringen. 

​Ook de Hebreeuwse term "הלך לעולמו" (Halach Le'olamo) is een diepgaande en veelzijdige uitdrukking die vaak wordt gebruikt om het overlijden van iemand te beschrijven. Letterlijk vertaald betekent het "hij/zij is naar zijn/haar eigen wereld gegaan," en het roept een beeld op van een persoonlijke, unieke realiteit die iemand gedurende zijn of haar leven heeft gecreëerd. Deze term kan een nieuw perspectief bieden op het fenomeen van bijna-doodervaringen. Hoewel BDE's universeel lijken te zijn, variëren de specifieke ervaringen sterk van persoon tot persoon.
Sommigen ontmoeten religieuze figuren zoals Jezus of de profeet Elia, terwijl anderen worden begroet door overleden familieleden of zelfs onbekende entiteiten die een gevoel van onvoorwaardelijke liefde uitstralen. 
Misschien is het zo dat "naar je eigen wereld gaan" niet alleen een metafoor is voor het leven na de dood, maar ook een reflectie van het leven dat we hier en nu leiden. De 'wereld' die we voor onszelf bouwen—gevormd door onze acties, gedachten, en interacties met anderen—kan wel eens de lens zijn waardoor we het hiernamaals ervaren. In die zin wordt het bouwen van een 'eigen wereld' een levenslang proces, waarbij onze dagelijkse keuzes en gedragingen de kwaliteit van die wereld beïnvloeden, zowel in het materiële als in het spirituele vlak.

Dus, in plaats van twee afzonderlijke fenomenen, kunnen Kabbalistische inzichten en bijna-doodervaringen in feite verschillende facetten zijn van een groter, meer geïntegreerd begrip van de spirituele dimensies van het leven en de dood. Ze nodigen ons uit om verder te verkennen, vragen te stellen en uiteindelijk te groeien in ons begrip van het onbekende, terwijl we navigeren door de complexiteiten van onze fysieke en spirituele realiteiten.

​J.

​Deze interpretatie versterkt het idee van de Tempel als een plek waar de menselijke ziel zich kan verbinden met de goddelijke essentie. Het is een plek waar men kan streven naar een hoger niveau van bewustzijn en begrip, waar men kan leven met een gevoel van heiligheid en doelgerichtheid.

De innerlijke Tempel is ook de doelbestemming van de ziel. In het boek Job staat: "En wat is het deel van God van boven, en het erfdeel van de Almachtige uit de hoogten?" (Job 31:2). Deze vers is bij wijze van spreken en in latere taal omgezet 
in de kabbalistische teksten tot een beschrijving van de ziel van de mens . 
De ziel als een deel van de goddelijkheid, die een interne reis maakt vanuit de slavernij in Egypte, waar het onderworpen was aan de laagste deel van de menselijke wil, aan het lichaam en aan de materiele wereld. De reis gaat verder met 40 jaar in de woestijn, een periode die staat voor alle interne worstelingen en strijden binnen de mens, tot het bereiken van de plek van verbinding: de Tempel.

Deze interpretatie versterkt het idee van de Tempel als een plek waar de menselijke ziel zich kan verbinden met de goddelijke essentie. Het is een plek waar men kan streven naar een hoger niveau van bewustzijn en begrip, waar men kan leven met een gevoel van heiligheid en doelgerichtheid.

​De kennis van de Tempel is belangrijk omdat het ons helpt om de wereld te zien als een plek van goddelijke creativiteit en mogelijkheid. Het is een herinnering dat de Tempel niet alleen een plek is van het verleden, maar een voortdurende uitnodiging om te bouwen, te verbinden en te groeien in onze eigen tijd en plaats.

Het is ironisch dat Newton's werk uiteindelijk is komen rusten op loopafstand van de Tempelberg in Jerusalem.
Zijn zoektocht naar de Tempel is een symbool geworden van de eeuwige zoektocht van de mensheid naar begrip, verbinding en transcendentie.

De Tempel, zowel in zijn fysieke als innerlijke vorm, blijft een bron van inspiratie en inzicht. Het is een plek waar wetenschap en spiritualiteit samenkomen, waar het verleden en het heden elkaar ontmoeten, en waar de menselijke ervaring zich verbindt met het eeuwige en het goddelijke.
​Het is een plek die ons oproept om te zijn wie we werkelijk zijn, om te leven in afstemming met onze diepste waarheden, en om de wereld te zien als een mysterieuze en prachtige plek van goddelijke creativiteit. En misschien wel het meest troostrijke van alles is het besef dat we de Tempel nooit echt kunnen verliezen; zolang we begrijpen dat we deze heilige ruimte altijd in ons dragen, blijft de Tempel levend en aanwezig in ons leven.

Link: The national library of Israel

In de 13e eeuw, in de regio die nu Spanje is, ontstond een belangrijke stroming binnen de Kabbala, bekend als de "Kabbala van Gerona". Deze stroming produceerde een aantal belangrijke teksten en introduceerde concepten zoals de tien Sefirot, of goddelijke emanaties, die een centrale rol spelen in de Kabbalistische kosmologie. ​

Buiten het Jodendom heeft de Kabbala invloed gehad op verschillende andere religieuze en filosofische tradities.
In de christelijke mystiek, bijvoorbeeld, hebben figuren als Giovanni Pico della Mirandola en Heinrich Cornelius Agrippa de Nettesheim kabbalistische ideeën geïntegreerd in hun eigen theologische en filosofische systemen.
Deze christelijke interpretatie van de Kabbala, bekend als de Christelijke Kabbala, gebruikte kabbalistische symbolen en concepten om christelijke doctrines te ondersteunen en te verklaren. ​

In de daaropvolgende eeuwen verspreidde de Kabbala zich verder buiten de grenzen van het Jodendom, beïnvloed door en beïnvloedend andere mystieke en esoterische tradities.
In de 19e en 20e eeuw, bijvoorbeeld, werd de Kabbala opgenomen in de leringen van de Hermetische Orde van de Gouden Dageraad, een invloedrijke occulte groep in het Victoriaanse Engeland. In de late 20e en vroege 21e eeuw heeft de Kabbala ook een breder publiek bereikt door de populariteit van de New Age-beweging en de oprichting van organisaties zoals het Kabbala Centre. 

Het is belangrijk op te merken dat, hoewel de Kabbala zich heeft verspreid buiten het Jodendom, de interpretaties en praktijken van de Kabbala in deze contexten vaak verschillen van die binnen de Joodse traditie. Binnen het Jodendom zelf zijn er ook verschillende stromingen en interpretaties van de Kabbala, die elk hun eigen unieke benaderingen en inzichten bieden. In de loop van de geschiedenis heeft de Kabbala zich ontwikkeld en aangepast aan de veranderende tijden en culturen, maar het blijft een krachtige en invloedrijke traditie die een diepgaand inzicht biedt in de aard van het goddelijke en de rol van de mens in het universum. Van de oude teksten van de "Sefer Yetzirah" tot de moderne leringen van het Kabbala Centre en andere organisaties en leraren, de Kabbala blijft een levende traditie die blijft evolueren en groeien. 

De Kabbala heeft een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van andere religieuze en spirituele tradities. In het christendom, bijvoorbeeld, hebben Kabbalistische ideeën invloed gehad op mystieke tradities zoals het gnosticisme en de hermetische traditie en in de moderne tijd heeft de Kabbala invloed gehad op New Age-bewegingen en op de ontwikkeling van nieuwe spirituele praktijken en ideeën. Ondanks deze brede invloed blijft de Kabbala echter diep geworteld in de Joodse traditie. De Kabbala is een uitdrukking van de rijke spirituele en intellectuele tradities van het Jodendom, en het blijft een integraal onderdeel van de Joodse religieuze ervaring. 

​J.

Kabbala is een joodse mystieke traditie die zich richt op het begrijpen van de goddelijke aard van het universum.
Het heeft veel overeenkomsten met andere esoterische en mystieke tradities, zoals het soefisme en het hindoeïsme.
​In dit essay zal ik de Kabbala vergelijken met deze en andere tradities, om hun overeenkomsten en verschillen te benadrukken. ​

​Een ander belangrijk aspect van Kabbala is het gebruik van symbolen en mystieke teksten om spirituele inzichten te bereiken. Dit is vergelijkbaar met het gebruik van mantra's en meditatieve technieken in het hindoeïsme en het soefisme.
In alle drie de tradities wordt het gebruik van symbolen en mantra's beschouwd als een manier om het bewustzijn te verhogen en toegang te krijgen tot hogere spirituele werelden.

Een kenmerk van de Kabbala is het bijzondere belang dat wordt gehecht aan de studie van heilige teksten. Kabbalisten geloven dat de Thora, het heilige boek van het jodendom, gecodeerde inzichten bevat over de goddelijke aard van het universum. In bepaalde stromingen binnen het hindoeïsme en het soefisme ligt de nadruk ook op directe spirituele ervaringen of praktijken, zoals meditatie en devotionele dienstbaarheid, maar dat betekent niet dat de studie van heilige teksten wordt genegeerd. In feite zijn in zowel het hindoeïsme, met teksten als de Veda's en Upanishads, als in het soefisme, met de Koran en Hadith, heilige teksten van groot belang voor het begrijpen van de goddelijke aard van het universum. Het evenwicht tussen directe ervaring en tekstuele studie varieert echter binnen en tussen deze tradities.

Een verschil tussen Kabbala en andere esoterische tradities is de manier waarop de relatie tussen de mens en de goddelijke kracht wordt begrepen. In de Kabbala wordt de mens beschouwd als een partner van God, met de mogelijkheid om de wereld te transformeren en te verbeteren. In het hindoeïsme en het soefisme wordt de mens echter beschouwd als een onderdeel van het goddelijke geheel, zonder enige afzonderlijke identiteit. 

Tot slot is er het verschil in praktijk tussen de verschillende tradities. Kabbalisten richten zich op meditatie en contemplatie om inzicht te krijgen in de goddelijke aard van het universum. In het hindoeïsme wordt meditatie ook gezien als een belangrijk middel om toegang te krijgen tot hogere bewustzijnstoestanden, maar er is ook aandacht voor fysieke yogaoefeningen en devotionele praktijken. Het soefisme legt de nadruk op devotionele praktijken, zoals het reciteren van gebeden en het uitvoeren van rituelen, evenals het beoefenen van meditatie.

In conclusie, terwijl de Kabbala veel overeenkomsten heeft met andere esoterische en mystieke tradities, zoals het geloof in de eenheid van alle dingen en het gebruik van symbolen en mystieke teksten, zijn er ook duidelijke verschillen in de manier waarop de relatie tussen mens en goddelijke kracht wordt begrepen en de praktijken die worden gebruikt om spirituele inzichten te bereiken. 

Het is belangrijk om deze overeenkomsten en verschillen te begrijpen, niet alleen om een beter begrip te krijgen van de Kabbala, maar ook om inzicht te krijgen in de gemeenschappelijke spirituele grondslagen van de mensheid en de diverse manieren waarop deze worden uitgedrukt in verschillende culturele contexten.

​J.

​Bij tijd en wijle ervaren we allemaal momenten dat er iets tussen jou en de ander komt te staan. Je wilt beledigende woorden niet meer binnen laten komen bij voorbeeld. Intern zeg je ‘ho’. Maar soms kan het ook zo zijn dat de ander je complimentjes geeft en blijft geven totdat het ongemakkelijk wordt en je gevoelens van schaamte in je op voelt komen. Soms ook vind je het lastig om een welgemeend compliment te ontvangen en geef je ogenblikkelijk een compliment terug. Dan sta je weer quitte.
Soms ontvang je hulp en ben je daar dankbaar voor. Maar als die hulp te overvloedig wordt, probeer je de boot af te houden, dan leg je een scherm tussen jou en ander.
Er zijn talloze voorbeelden te bedenken wanneer iets te veel wordt en je daarop een reactie geeft. Soms ook kan zelfs liefde te veel zijn, omdat je lijf het niet aan kan. Je geest, en daarmee ook je lijf, kunnen nog niet bevatten dat jij die hoeveelheid liefde waard bent. Dan sla je je ogen neer, je maakt misschien zelfs een onverschillige of botte opmerking waarmee je de ander afhoudt.
Als iemand op een onprettige manier over je grenzen gaat dan is dat een mogelijkheid om je eigen afweermechanisme te onderzoeken.
Want waarom trek je een streep? Of wenste je dat je een streep had getrokken?
Wat gaat er door je heen?
Welke gevoelens of gedachten spelen een rol als je ‘nee’ zegt als de ander iets tegen je zegt dat jij niet wilt horen? Of als die ander je aanraakt en jij ervan schrikt of ervan in verwarring raakt?

​Zelfs ja of nee zeggen tegen een reep chocola schept een mogelijkheid om het scala aan afwegingen aan je voorbij te zien trekken. Denk er maar over na.
 
Kahlil Gibran sprak en zei: “Alles aan te nemen wat iemand verlangt te geven, is misschien wel de meest dankbare daad”.
Slechts stilte is passend als je deze zin tot je door laat dringen    …
 
Want wat is er nodig om alles dat een ander jou wil geven te ontvangen?
Een klap incasseren?
Minachting?
Stijlloze kritiek?
Spullen die je niet nodig hebt?
Liefde die je niet kunt beantwoorden?
Haat?
Persoonlijk verdriet?
Pijn?
 
Stel je krijgt een klap. Als je de ander niet echt goed kent en de motivatie niet begrijpt om jou te slaan dan is de primaire reactie verontwaardiging en misschien sla je terug. Maar als je snapt dat de ander onbeholpen is en dat jij slechts een projectie bent waarop de ander ‘los’ gaat dan kun je in contact blijven en zonder rancune in gesprek gaan. Als dit waarachtig in je vermogen ligt dan is de kans groot dat de ander stopt voordat hij daadwerkelijk een slag uitdeelt. Anders kun je toch bij jezelf te rade gaan of er in jouzelf een residu besloten ligt van frustratie of boosheid. Et voilà je leert van elkaar: dankbaarheid.
 
Voor minachting is het idem dito. Je krijgt een kans om de ander te leren begrijpen, jezelf te onderzoeken en zeker op het gebied waar jijzelf wellicht met minachting over personen denkt of praat. Want zodra je breder durft te kijken en het in een grotere context plaatst verdwijnt de minachting. Een ieder geeft wat in zijn of haar beste vermogen ligt. Zelfs al is het niet jouw manier van doen en zal dat ook nooit zo worden. Een ander heeft het nodig om naar beneden uit te halen en daarmee geeft ie zijn plaats aan van handelen. Daar kun je begrip voor hebben. Geen goedkeuring alhoewel ook daar over te praten valt. Want een mens moet ook leren om te vergeven. Hoe kun je tot vergeving komen als er geen rotzakken zijn?
 
Stijlloze kritiek getuigt van slechte smaak. Kritiek kan heel nuttig zijn en opbouwend. Stijlloze kritiek is de ander hoop ontnemen om het beter te doen. Het is bemoediging ontzeggen om het beste naar boven te halen. Stijlloze kritiek is de ander ontkrachten met vaak desastreuze gevolgen. Kun je het doorzien? Kun je inzien dat slechts iemand met een laag zelfbeeld zo handelt? Ook hier geldt dat je als kop van Jut stijlloze kritiek tegemoet kunt treden door open te blijven voor de motivatie van de ander en kun je blijk geven dat jouw wens is de ander te willen begrijpen opdat je in harmonie verder kunt gaan.
 
Spullen die je niet nodig hebt, maar die je met de beste bedoelingen worden gegeven, kunnen je in een lastig parket brengen. Wat moet je ermee?
Kans is om de eigenschappen van de  voorwerpen positief te benoemen. Daarmee eer je de gever. Wie weet ontstaat er een creatief aha moment waardoor je weet hoe de spullen kunt gebruiken of inzetten voor een goed doel. Om maar iets te noemen. Het leert je ook om de waarde van spullen  juist in te schatten. Het leert je om je hart voor de ander open te stellen, die zelf de waarde ervan met jou wil delen.

​Haat kan zich op verschillende niveaus afspelen. Stel dat een politicus plannen initieert die indruisen tegen jouw waarden en normen dan zou je de persoon kunnen haten. Je voelt liefde voor datgene dat lijdt onder de plannen. Boosheid krijgt daarmee een kans om over te gaan in haat. Je kunt ook je vader of je moeder haten die jou veel hartenpijn hebben bezorgd. Maar de kern is liefde, omdat je diep van binnen van je vader en moeder houdt. Hun specifieke handelen zorgt voor gevoelens van afscheiding, die dus agressie oproept, omdat de liefde stagneert. Zo ontstaat haat. Maar haat is ook een mogelijkheid om heel diep te voelen. Diep in jezelf graven om erachter te komen tot hoever je wilt of kunt gaan om uiting te geven aan die haat. Daarmee ontdek je de krochten van je ziel. Wanhoop en depressie kunnen eveneens je op de bodem van de put doen belanden. Dat is eng en zorgwekkend. Voor wie zich daar durft te bewegen, ligt de weg open om te ontdekken dat in een put die diep genoeg is, het strooilicht verdwijnt en zon en sterren tegelijkertijd schijnen. Dan ontdek je dat je nooit dieper kunt vallen, omdat er alleen maar Licht is. Vaak blijven we halverwege hangen en durven we die diepste diepten niet te verkennen, terwijl juist daar de mogelijkheden tot immense groei liggen. Degene of datgene dat object is van jouw haat, zou je met meer dan dankbaarheid mogen verwelkomen, omdat de mogelijkheden tot innerlijke en spirituele groei haast oneindig zijn. Uiteindelijk leer je dat alles met elkaar samenhangt en dat de duisternis schijn is.
 
Persoonlijk verdriet wil niemand. Maar besef dat een mens die nooit verdriet gekend heeft, onvolledig mens is. Mensen die het altijd voor de wind is gegaan, geen verlies of leed hebben meegemaakt, kunnen zich niet makkelijk inleven in pijnlijke situaties. Verdriet kennen, betekent ook de andere kant van vreugde kennen. Verdriet kennen, is de tegenstellingen van het leven ervaren. Net zoals angst tegenover moed en vertrouwen staat.
Duisternis tegenover licht en dag tegenover nacht. Verdriet laat je de bedoeling van de schepping onderzoeken zelfs al duurt het jaren. Verdriet kan je verzachten en kan je helaas ook doen verharden. Verdriet maakt je kwetsbaar, want wie doet met ogen vol tranen de deur open als er wordt aangebeld? Verdriet laten zien en je verdriet delen is geen zwaktebod. Het is een teken van kracht. Niet van sterkte, maar van kracht omdat je kunt meebewegen als riet in de wind. Verstopt verdriet tekent een mens. Daarom hebben we ook tranen tot onze beschikking om de overload af te voeren.
Verdriet is compassie. Verdriet is een teken van gehechtheid en voelen hoe diep die hechting is.
Verdriet leidt tot zelfkennis en tot overstijgen van emoties en tot verbinding boven alles uit. Het is net zoiets als liefde, maar dan de andere kant. Het is de ruwe diamant die in facetten geslepen wordt. Het is de loutering in en door het leven.
 
Pijn kan zich op alle mogelijke wijzen voordoen. Pijn kan zowel lichamelijk als geestelijk zijn. Wie kan in hemelsnaam pijn in dankbaarheid aannemen?
Pijn omvat eigenlijk alles wat eerder genoemd werd.
Pijn kan radeloos maken waardoor je naar middelen grijpt om de pijn te verdoven. Een ieder die echt letterlijk heel veel pijn heeft ervaren, weet dat elk medicijn hoe sterk ook wordt omarmd. Alles beter dan zoveel pijn. Pijn helpt je om tot lichaamsbewustzijn te komen. Niet iedereen heeft even goed gevoel met z’n lijf. Velen kunnen emotionele pijn nauwelijks in het lichaam voelen. Kinderen die seksueel misbruikt worden, leren behendig te worden in het uittreden. Ze dissociëren dermate dat het lijkt of ‘het’ niet met hun gebeurt. Ze kunnen ook zien van bovenaf. Later blijkt het lastig om weer lichaamsbewustzijn terug te krijgen. Ze voelen zich meer thuis in de spirituele wereld. Maar ook die is dan onvolledig, want het lijf hoort erbij.
Pijn is een waarschuwing. Pas op, geef acht! Pijn is een signaal om onze gezondheid onder de loep te nemen. Pijn is ook een graadmeter om onze conditie aan af te meten. Verzuur je snel of niet? Zonder pijn zou je niet snel een dokter raadplegen. Dus pijn heeft iets te zeggen.
Pijn van een ander voelen zorgt voor compassie en zorgt ook voor een bewustwording dat wij mensen als communicerende vaten zijn. MRI-scans tonen aan dat onze hersenen met elkaar in verbinding staan. Lichten bij jou je hersenen op als je wilt geven dan licht het plekje ontvangen op bij de ander.
Pijn en lijden zijn de grote raadsels op aarde. Waarom bestaat er een God als er zoveel pijn in de wereld is? Toch zijn door pijn medicijnen ontwikkeld, hebben we het menselijk lichaam beter leren kennen en leiden emotionele pijnen tot Zelfkennis. Het is veel te kort door de bocht, maar toch een feit. Weinigen komen tot een verruimd bewustzijn zonder pijn, verdriet en narigheid te hebben ondervonden. Zelfs Liefde raakt pijn aan. Misschien juist wel liefde omdat een bedding van liefdevolle aandacht de weg vrij maakt om oud zeer en al dat andere tegemoet te treden opdat je het kunt transformeren, zodat je waarachtig mens kunt worden. Opdat je dankbaar kunt zijn omdat jijzelf alles hebt willen en durven ontvangen wat het leven je aanreikte.
 
Mij heeft de ondraaglijke pijn van een ander leren bidden waarbij mijn hart als het ware uiteen scheurde, nog verder dan ik voor mogelijk hield, zodat de LIEFDE in volle omvang vrij kon komen. De pijn van de ander was een geschenk voor mij en mijn dankbaarheid kent geen grenzen. 

Geschreven door Mabel van Osnabrugge